ژوزه ماریا فره ئیرا ده کاسترو نویسنده ی پرتغالی که در خردسالی یتیم شده بود بیش از دوازده سال نداشت که راهی برزیل شد و در جنگل های آمازونی زندگی دشوار کارگران مزرعه های کائوچو را – نه از سر تفنن بلکه مانند تمام کارگران دیگر بر اثر نیاز – آزمود. پس از بازگشت به زادگاه و آغاز زندگی روزنامه نگاری و نویسندگی، در کنار سایر آثارش جنگل بکر را که حاصل تجربه ی عینی اش از زندگی تحمل ناپذیر کارگران مزرعه های کائوچو بود و به حق یکی از شاهکارهای ادبی نئورآلیسم پرتغال در دوران حکومت سالازار در نظر گرفته می شود آفرید. جاذبه ی این اثر، بلز ساندار شاعر و نویسنده ی بزرگ را که در ضمن شیفته ی سفر به سرزمین های اندک شناخته شده بود، برانگیخت که آن را به زبان فرانسوی ترجمه کند و به این ترتیب شاهکار کاسترو را شناساند. این اثر خارق العاده ی مستند و غنایی که به دیار آمازونی مربوط می شود، هرچند رمان گونه است از رویدادهای واقعی و زندگی مردمی ابتدایی، ساده، بی نوا، و گم گشته در جنگل های نفوذناپذیر، و نیز شعر، رقص، سنت های عامیانه ی این مردمان سخن می گوید.
شما می توانید با ثبت نظر و امتیاز خود ما را در بهبود محصولات یاری رسانید .