کتاب مذکور شامل مقالههایی است که نگارندگان در دو دهه اخیر در باب مطالعات قرآنی از پس عینک مسائل ادبی و البته زبانشناختی نوشتهاند. غالب مقاله های مزبور قرآن را به عنوان متنی ادبی بررسی کردهاند و نویسندگان قرآن را در مقام اعجازی زبانی پذیرفتهاند؛ لذا با قبول عدم امکان تقلید پذیری قرآن در پی بیان ویژگیهای ادبی و زیبایی شناسی قرآن هستند. نگارندگان در مقالهی نخست به برخی از جنبههای ادبی قرآن نظیر واژه گزینی، تصویر و تصویر پردازی، ایهام و کنایه و جز آن میپردازند. در مقالهی دوم، قرآن را به عنوان کتابی مبین تحلیل میکند و به ویژگیهایی همچون استعاره و تمثیل و تشبیه و سایر وجوه ادبی قرآن اشاره میکنند. در مقالهی سوم با در نظر گرفتن سوره به عنوان کلیتی منسجم، بحث مزبور را در چهار بخش دنبال میکنند. در مقالهی چهارم به مۆلفه شوخ طبعی در قرآن میپردازند و برخی پارههای طنز در قرآن را بیان میکنند؛ و در مقاله پنجم نقش دیالوگ در قرآن را بررسی میکند.این کتاب در ده بخش تنظیم شده که عناوینی چون «قرآن به منزلهی اثری ادبی»، «ویژگیهای و مۆلفه های زبانی قرآن کریم»، «سوره به منزلهی کلیت»، «طنز و شوخ طبعی در قرآن»، «گفتگو در قرآن»، «کنایه در قرآن»، «فنون و صنایع ادبی در قرآن»، «سازگان زبان شناختی قرآن»، «زنجیرمندی مفهومی و بافتی در گفتمان قرآنی» و «در باب تنوع سبکشناختی در ژانر قرآنی» را در برمیگیرد.
شما می توانید با ثبت نظر و امتیاز خود ما را در بهبود محصولات یاری رسانید .